آخرین روزهای ماه نهم زندگی غنچه ی قشنگمون داره سپری میشه امروز که با کنترل تلوزیون بازی میکرد تو دلم گفتم این همون  نی نی بود که تا چند ماه پیش حتی نمیتونست چیزی رو تو دستش نگه داره البته الان هم هنوز توانایی بعضی از کارها رو نداره اصلا من عاشق این ناتوان بودنشم  همینکه خودش نمیتونه با دست خودش  غذا بخوره خودش باعث لذته ...وقتی قاشق قاشق غذا رو تو دهنش میذارم ذوق مرگ میشم یا اینکه نمیتونه بگه چیزی رو میخواد و جیغ میزنه بههههههههههههه کیف دنیا رو داره .اصلا این ناتوانی بچه ها تو انجام کارهاشونه که عزیزشون میکنه نه؟به همین خاطره وقتی بزرگ میشن دیگه بی مزه میشن وشیرینی قبل رو ندارن البته برای پدر ومادر فک نکنم.از همین حالا فکرش رو میکنم که چقدر دلم واسه این روزا  تنگ میشه...کاش زندگی دکمه ی فلاش بک داشت...

تپلی من در 4 ماهگی